http://www.prijateljboziji.com/upload/do...vilski.pdf
Karakteristično je da sledbenici "katakombne Crkve" sebe nazivaju "istinski-pravoslavnim hrišćanima", ţeleći time da istaknu svoju različitost u odnosu na zvaničnu crkvu koja je legalizovana od strane bezboţne komunističke vlasti i predstavlja njeno poslušno oruĎe. Znajući istoriju te oficijelne Crkve, koja se, slagavši dušom, zgazivši istinu i prihvativši laţ- nikako ne svojstvenu istinskoj Hristovoj Crkvi- stavila u sluţbu ljutih bogoboraca, stavila im se u potpunosti na raspolaganje za ostvarenje njihovih zaista paklenih planova u svetu, mi ne moţemo a da se ne saglasimo sa pravilnošću naziva koji su za sebe uzeli "katakombnici".
Osim toga, u ţivotu zvanične u poslednje vreme su se dogodili silni zaokreti koji ţivo svedoče o njenom sve većem i većem odstupanju od istinskog Pravoslavlja. Još 1948. godine kada je u Moskvi sa dopuštenjem bezboţnika bila upriličena svečana proslava petstogodi-šnjice autkefalnosti Ruske Pravoslavne Crkve, izdata je knjiţica pod naslovom: ,Materijali Svetovanja Poglavara i Predstavnika Autokefa-lnih Pravoslavnih Crkava u vezi sa praznovanjem 500- godišnjice Autokefalnosti Ruske Pravoslavne Crkve". U toj knjizi nalazimo čitav niz tekstova koji svedoče o tome kako je ova crkva, legalizovana od strane sovjetske vlasti, tada isticala svoju strogu ortodoksiju. Ale evo, prošlo je tek nekoliko godina, i slika se izmenila. Nikako drugačije nego na zahtev bezboţne sovjetske vlasti- koja je, ne birajući sredstva, ţelela da svoj uticaj proširi svuda po svetu- Moskovska patrijaršija se, isprva praktično, a zatim i formalno i zvanično, "uključuje" u pomodni "ekumenistički pokret". Počinje nešto neobično, u prošlosti gotovo besprimerno. U samoj Sovjetskoj Rusiji nesmanjenom ţestinom se nastavlja gonjenje vere, progon duhovništva, ugnjetavanje vernih, propa-ganda ateizma, dok u isto vreme moskovski patrijarh Aleksej i neki najviši predstavnici legalizovane crkve imaju, slično visokim sovje-tskim činovnicima, naročito privilegovan polaţaj, dobijaju ordenje, organizuju raskosne prijeme za predstavnike pomesnih pravosla-vnih crkava i inoslovnih religioznih organizacija kada doputuj u Sovjetsku Rusiju, ti i sami slobodni odlaze u inostranstvo, odsedajući u najluksu- znijim hotelima i koristeći pomoć i podršku sovjetskih opunomoćenih predstavnika, koji u njihovu čast i u čast njihovih inostranih i inoslovnih gostiju prireĎuju veličanstvene bamkete. Pri Moskovskoj patrijaršiji je čak osnovano posebno "Odelenje za spoljne crkvene odnose", koje je veoma aktivno u pruţanju javne podrške ateističkoj sovjetskoj vlasti. Prvi predsednik tog Odelenja, koji je potom na zagonetan način ispao iz stroja i uskoro umro, bio je Mitropolit Nikolaj Kruticki. On je proputovao mnoge zemlje, pri čemu su svuda u njegovu čast organizovani svečani dočeci i prijemi, dobijao je počasne doktorske diplome i zvanja, ne samo od pravoslavnih nego i od inoslovnih visokoškolskih institucija, a i sam je u Moskvi primao bezbrojne inoslovne delegacije, kada bi se dešavalo da patrijarh Aleksej protestantske pastore, odevene uglavnom u obične sakoe, dariva ukrašenim pravoslavnim arhimandritskim krstovima.
Sada takvu grozničavu delatnost razvija njegov naslednik, 33-godišnji mitropolit Nikodim, koji je napravio sasvim neuobičajenu, vrtoglavu duhovnu karijeru.
U istom takvom poloţaju potpune potčinjenosti bezboţnim komunistima nalaze se i pomesne pravoslavne crkve u tkz. "satelitima" Sovjetskog Saveza, naročito u Rumuniji i Bugarskoj. U nešto boljem poloţaju nalazi se Srpska pravoslavna crkva u Jugoslaviji... Kako Moskovska patrijar-šija, tako i ostale crkve u zemljama iza "gvozdene zavese" moraju da igraju političku ulogu u saglasnosti sa planovima svetskog komunizma, sluţećI mu kao poslušna oruĎa. To dovodi do komične situacije: moskovski sinod sa patrijarhom Aleksejem na čelu, a odmah za njim bugarski sinod sa patrijarhom Kirilom, sastaje se i iznosi oštro proti-vljenje svakom aktu američke politike koji se ne dopada komunistima, iako se taj akt nikako ne tič Crkve ni crkvenog ţivota. Tako na primer, i moskovski i bugarski sinod su u štampi istupili sa oštrom osudom "agresije" Sjedinjenid Američkih Drţava na Koreju, a potom čak i na "miroljubivu Kubu". Sve te pomesne crkve potčinjene komunistima obavezne su na aktivno učešće u sovjetskoj "Mirovnoj Akciji"; one šalju svoje predstavnike- duhovna lica- na tkz, "Mirovne Konferencije" koje komunisti organizuju u raznim zemljama. U "ţurnalu Moskovske Patrijaršije" postoji čak i posebna rubrika koja je, kako po sadrţaju, tako i po samom stilu i jeziku članaka koji se u njoj štampaju, tipičan za sovjetsku propagandu, pod nazivom: "U zaštitu mira".
Znajući bez sumnje u kakvom se poniţavajućem ropskom poloţaju potpune potčinjenosti bogoboračkoj komunističkoj vlasti nalaze i Moskovska patrijaršija i druge pomesne crkve "sateliti", koje po celom svetu uporno objavljuju laž da je Crkva u njihovoj zemlji potpuno slobodna, sve ostale pomesne crkve koje se nalaze u zemljama slobodnim od komunizma i uţivaju naoko potpunu slobodu, umesto da javno izraze svoj odlučan protest protiv takvog poloţaja sestrinskih crkava- protiv tog nasilja bezboţnika- one stvaraju privid da je u tim porobljenim crkvama sve normalno, kanonski, i uopšte sa njima, preko njihovih jerarha, kao sa kanonskim crkvama, dok našu Rusku Zagraničnu Crkvu, kao jedini slobodni deo Ruske Crkve koji se nije potčinio komunističkim bezboţnicima i van granica Rusije čuva svoju duhovnu slobodu, ne prihvataju kao kanonsku Crkvu i često odbijaju da imaju opštenje s njom (karakterističan primer je odnos Jerusalimske Patrijaršije prema našim episkopima koji dolaze u Svetu Zemlju).
No, to nije sve. Odnos prema bezboţnim komunistima koji progone veru i crkvu nije jedini odnos ispunjen licemernom laţju koji ukazuje ne duho-vno nezdravo i u suštini nehrišćansko stanje u svim savremenim pravo-slavnim crkvama, osim naše Ruske Zagranične: ima i mnogo čega drugog.
To je taj duh posvetovnjačnjnja, odricanja od duha Hristovog i stapanja sa ovim svetom koji u zlu leţi, koji se u Rusiji totkom prvih godina boljševizma ispoljio kroz pokret pristalica tkz. "ţive crkve" i "obnovljenaca", da bi odmah potom prešao i u druge pomesne pravoslavne crkve, i to pod rukovodstvom Vaseljenskih Konstantinopoljskih Patrijarha koji su sebi stavili u zadatak sazivanje Osmog Vaseljenskog Sabora kome bi cilj bio reforma Pravoslavne Crkve.
U Rusiji taj pokret je odbacio sam verni narod, no Ruska Crkva je ubrzo posle toga, već 1927. godine potpala pod punu vlast bogoboračke komunističke partije, koja je još i danas primorava da ide ne putem istinskog Hristovog učenja, nego onim putevima koje joj odreĎuju ti ljuti gonitelji Crkve.
Ništa bolja situacija nije ni u zemljama slobodnog sveta, gde su pomesne pravoslavne crkve potpale pod vlast leberalnih, modernisti-čkih ideja, koje su iz korena uništile istinsko Pravoslavlje i pribliţile ga protestanizmu. Sve se to još prikriva najuglaĎenijim parolama, u nadi da će nekako biti zavarana paţnja onih koji ravnuju za Pravoslavlje. Konstantinopoljska katedra, koja se tradicionalno naziva Vaseljenskom i uţiva prvenstvo u Pravoslavnoj Crkvi, stala je na čelo pokreta koji je u suštini veoma sličan ruskoj "ţivoj crkvi" i "obnovlje-nstvu". Nije li zbog toga Konstantinopoljski patrijarh Grigorije priznao svrgavanje Svjatjejšeg Patrijarha Tihona koje su izvele pristalice "ţive crkve", a našim Arhiepiskopima Anastasiju i Aleksandru u Konstanti- nopolju zabranio pominjanje imena Patrijarha Yihona i čak naloţio zabranu svešteno-sluţenja na njih? A Patrijarh Melentije IV se energično zauzeo za sprovoĎenje reformi "ţive crkve" u celoj Pravoslavnoj Crkvi, pa je s tim ciljem 1923. godine sazvao "Svepravoslavni Kongres sa predloţenim sledećim "reformama" :
UvoĎenje ţenjenog episkopa u Pravoslavnu Crkvu, UvoĎenje drugobračnog sveštenstva,
Skraćivanje bogosluţenja,
Skraćivanje postova,
Pojednostavljivanje odeće sveštenstva uz napuštanje nošenja brade i duge kose I dozvoljavanje sveštenstvu da vodi svetski način ţivota,
UvoĎenje novod kalendara.
Nisu tada svi Istočni patrijarsi i poglavari autokefalnih crkava odgovorili podrškom: bilo je ozbiljnih prigovora. Protiv takvih "reformi" istupao je i predstavnik Ruske Crkve, naš sadašnji prvojerarh, a tada Arhiepiskop Atanasije, što je izazvalo naročito pismo podrške Antiohijskog patrijarha Gregorija 4. Što se Konstantinopoljskog patrijarha Melentija 4 tiče , njemu se sam verni narod, njegova pastva, oduţio za modernizam: u zdanje patrijaršije je provalila grupa od
nekoliko stotina Grka, napravila je pravi pogrom i zahtevala od njega da ode sa patrijaršijske katedre, ostavljajući mu za razmišljanje dva minuta.
No sve to nije vredelo. Kako sam patrijarh Melentije 4, tako su i njegovi naslednici stali na protivpravoslavni put crkvene neistine i gaţenja kanona, na šta je u svojoj poslanici novoizabranom Konstantinopoljskom patrijarhu Konstantinu 6 odlučno ukazao naš Najblaţeniji Mitropolit Antonije. Pozivajuću se na odredbe Četvrtog Vaseljenskog Sabora o tome da, ako negde bude primećeno da episkop nije poslušan pravilima Crkve, onda susedni episkopi treba da mu upute bratoljubive reču opomene, Mitropolit Antonije je "zbog fizičke nemo-gućnosti našeg Ruskog Patrijarha (Tihona) da podigne svoj glas", kao "drugi za njim", po priznanju velikog Sveruskog Sabora odrţanog u Moskvi 1917/18. godine, a takoĎe po priznanju svih tridesetdvojice ruskih arhijereja koji borave u inostranstvu, "smatrao svojom teškom ali nezaobilaznom duţnošću da podseti novoizabranog patrijarha Konstantina 6 na bezakona dela njegovih predhodnika- Kir Melentija i Kir Gregorija 7, koji su se mešali u unutrašnje stvari Ruske Pravosla-vne Crkve, otimajući od nje cele oblasti". Naročito bezakonje predstav-ljalo je posvećenje sveštenika Ahava za episkopa Finske, a da predhodno nije postriţen u monaštvo, čak ni rasu. "Taj sumnjivi episkop Grigorije- po rečima Mitropolita Antonija- u mirskom odelu, obrijan i podšišan, ide po gradskim ulicama na sablazan pravoslavnih, i na zluradije inoveraca", dok zakoniti Arhiepiskop Finske Serafim, grubo poniţen od strane svog laţnog brata, provodi tuţne dane u progonstvu, stešnjen u manastiru na pustom ostrvu ustalasanog Ladoškog jezera. "Istorija crkve- piše dalje Mitropolit Antonije- teško da je ranije znala za toliko surovo narušavanje kanona i pravila opšte-ljudske pravednosti od strane vaseljenskih patrijarha, a sve na radost jere-tika"... "Tek od vremena ţalosnog svepravoslavnog Kongresa odrţanog za vreme bivšeg patrijarha Melentija počeo je taj protiv-crkveni vandali-zam, koji je projektovao mnogo šta od onoga za šta je Crkva zapretila strašnim prokletstvom, kao npr. Oţenjeni arhijereji, drugobračni klirici, napuštanje postova.. Istina, nepravoslavni kongres nije se usudio da zvanično obnaroduje sva nečastiva narušavanja crkvenih zakona, nego se ograničio na predlog za uvoĎenje novog kalendara i pomeranje svih praznika 13 dana unapred, uz ostavljanje netaknute pashalije".
"Uostalom, sada ne ţelimo na to da vas podsetimo- piše u istoj poslanici Mitropolit Antonije (4/17 februara 1925 g.)- nego na činjenicu da se pokojini patrijarh Grigorije 7, podlegavši uticaju finskih lutera-nskih vlasti, saglasio da se čak i Sv, Pasha- uprkos prokletstvima koja nalaţu pravila Prvog Vaseljenskog Sabora, 1. pravilo Antiohijskog Sabora i 7. Apostolsko pravilo- praznikuje, "kao izuzetak", sa jeretici-ma, pa čak i sa judejima. A finske vlasti sada podvrgavaju čak i fizi-čkom gonjenju one verne pravoslavne monahe i verne hrišćane, koji ţele da se pokoravaju Bogu više nego ljudima (Dap. 5,29). To potvrĎuju i grci u svojoj peticiji Narodnoj Skupštini Grčke, koju su potpisale stotine hiljada vernih, koji mole nerodne poslanike da ih zaštite od njihovih Arhipastira.
Ko su bili glavni vinovnici tog uţasa? Vaseljenski patrijarh Grigorije 7 i zli savetnici kojima je bio okruţen, On je, kao i neki drugi jerarsi, primoravao i pastvu drugih pomesnih crkava da preaĎe na novi kalendar, preteći onima koji nisu hteli da se pokore ovom bezumlju, nego su ostajali pokorni Sveštenom Predanju, zabranama i epitimijama. Pri tome, njega nije bilo stid da nasuprot istini tvrdi, kako su činili i ruski laţni arhijereji "ţive crkve" koji su se 1923. godine sastali u razbojničkom saboru ( koji su tamnicama i progonstvu predali 80 arhijereja-isposnika, a 30- smrtnoj kazni), da su toboţe Istočni Patrijarsi takoĎe prešli na novi kalendar. Teško da bi se čak i bezakoni neprijatelji sv. Jovana Zlatoustog i svetog Patrijarha Ruskog Nikona (iz 1681. god) usudili da tako bestidno obmanjuju svoju pastvu i da kleveću svoju stariju sabraću.
Pastva u Finskoj , Poljskoj, Rumuniji, u savremenoj Turskoj i u Grčkoj, izgubila je mir i izgleda da se razdelila na pale i ispovednike. Ovi poslednji dobijaju venac nepropadljivosti, a prvi neka se na vreme urazume zajedno sa svojim nerazumnim arhipastirima i pastirima!
Duboko je palo blagočašće! Samo blagodat Gospodnja moţe da ispravi poloţaj Crkve, za šta mi neprestano sa suzama molimo Boga i NJegovu Prečistu Majku, AnĎele i Svete.
Novog Vaseljenskog Patrijarha Mitropolit Antornijr u zaključku moli da "svojim uticajem zaustavi to strašno propadanje", koje je počelo sa patrijarsima Melentijem 4 i Gregorijem 7 i koje je "unelo smutnju u Crkvu", a naročito : 1) da odbaci odredbe Svepravoslavnog Kongresa, 2) da se odrekne pretenzija na teritorije otrgnute od Ruske Patrijaršije, 3) da odbaci novi kalendar, 4) da se vrati kanknsko praznovanje Pashe u Finskoj, 5) da svu sabraću pozove na očuvanje mira i na zaštitu Sveštenih Kanona i Predanja".
Namerno smo naveli ovako velike odlomke iz poznate poslanice Mitropolita Antonija, kako bi bilo jasno kakvu je odlučnu poziciju zauzela Ruska Zagranična Crkva po pitnju teškog i stihijnog stremljenja pomesnih pravoslavnih crkava ka modernizaciji Pravoslavlja, ili, prostije rečeno, kako smatra i naš Najblaţeniji Mitropolit Antonije, po pitanju odstupanja od istinskog Pravoslavlja,
Glas Mitropolita Antonija ipaj je ostao glas vapajućeg u pustinji. Od tog vremena modernizacija Pravoslavne Crkve po celom svetu pošla je brzim koracima napred. Do potpune realizacije svih "reformi" planiranih na Svepravoslavnom Kongresu 1923. godine istina nije došlo, ali one zato nailaze na sve veće i veće odobravanje. A uvoĎenje novog kalendara izazvalo je neverovatne potrese i nemire, koji su doveli i do raskola, npr. U Grčkoj crkvi, gde verni narod nije hteo da prihveti ovu novinu, seĎajući se strašnih upozorenja koja je onima koji ţele da slede Gregorijanski kalendar izrekao još 20-og novembra 1583. godine Sabor Istočnih Patrijarha- Konstantinopoljskog Jeremije, Aleksandrijskog Silvestra i Jerusalimskog Sofronija sa njihovim
sinodima, kao i ponovljene, još strašnije kletve, koju je protiv onih koji primaju novi kalendar izrekao 1756. godien Vaseljenski Patrijarh Kirilo. Ova dva "Sigiliona" do danas se čuvaju u biblioteci Velike Lavre sv. Atanasija na Atosu. Evo njihovog celovitog teksta:
Prvi Sigilion (1583)
Jeremija, milošću Boţijom Arhiepiskop Konstantinopoljski -Novog Rima i Vaseljenski Patrijarh.
Pošto je crkva starog Rima, koja kao da se raduje zbog sujete svojih astronoma, nesmotreno izmenila prekrasne odredbe o svetoj Pashi kojih su se pridrţavali hrišćani, i koje su ustanovili i odredili 318 Svetih Otaca Prvog Svetog i Vaseljenskog Sabora Nikejskog, koje su poštovali hrišćani svih zemalja i po kojima su praznovali- toga radi pojavila se sablazan. Jer su pred našu Smernost stali ljudi Jermeni, pitajući o praksi praznovanja, pošto i njih prisiljavaju da prime ove novotarije.
Zbog toga smo i morali da kaţemo šta su o ovome ustanovili Sveti Oci. Naša Smarnost, razmotrivši stvar zajedno sa Najblaţenijim Patrijarhom Aleksandrijskim i Najblaţenijim Patrijarhom Jerusalimskim i drugim članovima Sinoda, u Duhu Svetom, razjašnjjavajući ono što su o ovome odlucili Sveti Oci, odreĎuje:
Objavljeno 1583. godine od ovaploćenja Logosa, Novembra 20. indikta 12.
Konstantinopoljski Jeremija, Aleksandrijski Silvestar, Jerusalimski Sofronije i drugi Arhijereji Sinoda (Sabora).
Rešenje ovog Svetog Sabora sa epitimijom:
Ko ne sledi običaje Crkve o Svetoj Pashi i mesecoslovu (kalendaru) onako kako su nam predati od Sedam Sveti Vaseljenskih Sabora, koji su ih za nas dobro ustanovili da ih sledimo, nego ţeli da prati Gregorij-ansku Pashaliju i Mesecoslov, taj- pošto se, kao i bezboţni astronomi,
suprotstavlja svim odredbama Svetih Sabora i hoće da ih izmeni ili oslabi- neka bude anatema, odlučen od Crkve Hristove i sabranja vernih. Vi, pravoslavni i blagočestivi hrišĎani prebivajte u onome što ste naučili, u cemu ste se rodili i u čemu ste vaspitavani, a kada bude neophodno i krv svoju prolijte da biste sačuvali otačku veru i ispove-danje; čuvajte se i pazite ovih, neka vam pomogne Gospod naš Isus Hristos i neka molitva naše Smernosti bude sa svima vama. Amin.
Drugi Sigilion ( 1756 )
Kiril, milošću Boţijom Arhiepiskop Konstantinopoljski -Novoga Rima I Vaseljenski Patrijarh.
Usled novih sablazni, koje su proizveli papisti po pitanju izmene naše Pashe i Mesecoslova. Odlučenje od Crkva
Najčasniji klirici naše Hristove Velike Crkve i drugi najpoboţniji jereji i najprepodobniji jeromanasi, pojci u crkvama našeg grada, sledbenici nebotajnika Pavla, koji govori : Ako vam neko bude blagove-stio suprotno od ovga što smo vam mi blagovestili, makar bio i andjeo s neba, da bude anatema; ako je jerej ili mirjanin da bude odlučen od Boga, proklet, i po smrti da ne istrune nego da prebiva u večnim mukama. Kamen i ţelezo neka ee raspu i raspadnu- oni nikad i nikako. Neka naslede gubu Gijezijinu i vešanje Judino; neka prebivaju na zemlji kao Kain, stenjući i drhteći; I gnev Boţiji neka bude na glavama njihovim i udeo njihov neka bude sa izdajnikom Judom i bogoborcima judejima; zemlja neka se otvori i naka ih proguta, kao nekada Datana i Avirona; AnĎeo Boljţji neka ih goni sa mačem u sve dane ţivota njihovog, i neka podlegnu svim prokletstvima Patrijarha i Sabora, pod večnim odlučenjem i u mukama ognja večnog. Amin.
U Grčkoj je ponikao čitav pokret- starokalendaraca- koji je zahvatio široke narodne mase, ljude najtvrĎe u veri, koji u uvoĎenju novog kalendara instinktivno osećaju prvi korak u pravcu postepenog udaljavanja od istinskog Pravoslavlja. Danas se još samo Ruska, Bugarska I Srpska Crkva drţe starog kalendara, a iz naročitih, nikako ne idejnih razloga sačuvala ga je i Jerusalimska Patrijaršija.
Zato se poslednjih godina u ţivotu pomesnih pravoslavnih crkava odvija nešto na šta se nikako drugačije ne moţe gledati, nego kao na početak konačnog odstupanja od Pravoslavlja i slivanje Pravoslavlja sa protestantskim svetom. To je- stupanje gotovo svih pomesnih pravosla-vnih crkava na čelu sa Vaseljenskom Patrijaršijom u tkz. "ekumenski pokret", formalno obkedinjen u jednu moćnu organizaciju pod nazivom "Svetski Savet Crkava".
Ideolog "ekumenizma", koji koji se pojavio kao prirodna posledica tuge protestantskog sveta zbog gubitka Crkve, bio je nemačni pastor Kristo-fer Blumbarg, koga protestanti zato i zovu "veliki prorok savreme-nosti". On je pozivao na ujedinjenje svih protestanata radi "stvaranje Carstva Božijeg ba zemlji", ali je umro pre nastanka ekumenskog pokreta, 1919.godine. NJegova osnovna ideja temeljila se na pretpostavci da se "stari svet ruši, a novi podiţe na njegovim ruševinama". Pred hrišćanstvo je postavio tri problema : 1) stvaranje boljeg društvenog poretka, 2) prevladavanje veroispovesnih protivrečnosti, 3) saradnja na uspostavljanju savršenog miroljubivog saţivota naroda, uz potpunu likvidaciju ratova.
U te tri tačke zadatke ekumenizma formuliše sadašnji generalni sekretat Sveta Ekumenističkog Pokreta Viser-y-Huft, pri čemu načinnjihovog ostvarenja vidi u služenju Crkve socijalnim zadacima. Za ovo je pre svega potrebno prevladati konfesionalne razlike i stvoriti jedinstvenu sckvu. Obnovljena jedinstvena crkva moći će da pripremi put mirnoj pobedi društva socijalne pravde, što će da dovede do stvaranja jedinstvene svetske drţave, kao Carstva Boţijeg na zemlji.
Mnogo od onoga što govore ekumenisti moţe da se smatra za nekakvu maštovitu utopiju, ali činjenice govore da oni idu ka potpuno realnim ciljevima. Ne moţe da bude nikakve sumnje, da su ekumenističkom pokretu bliske i da ga podrţavaju- da ne kaţemo : rukovode njime- tajne svetske organizacije. Zato on raspolaţe toliko ogromnim materijalnim sredstvima, pa sledstveno tome ima i ogromnu moć.
Ulazak protestantskih, kako se to ovde u SAD kaţe- "denominacija", u ekumenistički pokret, shvatljiv je utoliko što one, razbijene na mnoštvo sekti, tragaju za jedinstvom, i stoga on na neko način moţe da bude opravdan. No za pomesne pravoslavne crkave njihov ulazak u tu nadveroispovednu organizaciju koja mašta o stvaranju nekave nove jedinstvene "crkve", ne moţe imati nikakvog opravdanja. U početku, predstavnici Pravoslavne Crkve koji su pristupili ekumenskom pokretu pokušavali su da se opravdaju time što su oni tu došli sa "misionar-skim ciljem"- da svedoče o istini Pravoslavlja. No uskoro je postalo jasno da su to samo lepe reči. Ulazak u ekumenski pokret potpuno isključuje svaki prozelitizam i, shodno tome, obraćanje protestanatau Pravoslavlje. U dokumentima ekumenističke konferencije koja je ne tako davno odrţana u Indiji, u NJu Delhiju, sasvim jasno je ukazano na prave ciljeva ekumenističkog pokreta- ujedinjenje svih sada postojećih hrišćanskih ispovedanja u jednu "crkvu". Najbolje se to vidi iz drugog zaključka pomenute konferencije, prema kome crkva treba da objedini ne samo sada postojeća ispovedanja, nego i sva ispovedanja "iz svakog mesta i iz svih vremena". A u trećem zaključku kaţe se da će "dostizanje jedinstva biti povezano ni manje ni više nego sa smrću i preporodom mnogih nama poznatih formi crkvenog ţivota".
I eto, umesto da ispovedaju istinu Pravoslavlja, pravoslavni delegati na ekumenističkoj konferenciji, ništa ne sumnjajući, potpisuju se ispod ovakvih zaključaka!
Nije li to otvorena i očigledna izdaja Svetog Pravoslavlja, nije li to odricanje od Pravoslavlja?
To uključivanje pomesnih pravoslavnih crkava u orbitu ekumenizma krenulo je brzim koracima naročito od vremena kada je katedru Vaseljenske Konstantinopoljske Patrijaršije zauzeo Atinagora I, koga moţemo smatrati za jednog od glavnih ideologa i zagovornika ekumenističkog pokreta na strani pravoslavnih. S vremena na vreme u štampi se pojavljuju njegove izjave- takve koje nes prisinjavaju da se prosto uţasnemo- toliko daleke od istinitog Pravoslavlja, da izgleda prosto nemoguće da ih je izgovorio jedan prvojerarh Pravoslavne Crkve, za kakvog sebe smatra patrijarh Atinagora. Evo na primer kakve je poglede izloţio patrijarh Atinagora na konferenciji za štampu u Konstantinopolju 4. novembra 1959. godine: "Do potpunog stapanja pravoslavnih crkava doćI će za nekoliko decenija, čime će biti označen početak nove kosmogonije- treće. prva je počela u vreme stvaranja sveta, druga posle Hristovog ovaploćenja, a ovo će biti treća, kada će nestati granice izmeĎu religija i naroda, i kada će nastupiti mir na zemlji. Sada je doba pripremnih radova".
Stoga je prirodno što je patrijarh Atinagora oduševnjeno pozdravio sazivanje Vaseljenskog Sabora koje je objavio papa Jovan DŢDŢIII , što je papi uputio čestitke povodom intronizacije i poslao Vatikanu izraze saučešća posle njegove smrti. U razgovoru sa jednim katoličkim
novinarom on je izrazio radost što je došlo do otopljavanja odnosa izmeĎu katolika i pravoslavnih, što je papa Jovan 23 pravoslavne nazvao ne više "šizmaticima", nego "odvojenom braćom". "Ako smo braća- rekao je on- zašto smo onda odvojeni? Zar ne mislimo jednako, zar ne shvatamo jednako Reč Boţiju? Katolici, protestanti, pravoslavni- svi smo mi hrišćani po krštenju i po veri u Hrista Spasitelja. To je naše jedinstvo. Prevladati razlike izmeĎu nas- to je stvar bogoslova. Što se nas tiče, mi ćemo, kao čeda Boţija, da traţimo praktično jedinstvo. Nikada jedinstvo nije bilo tako potrebno kao danas. Sjedinimo se, inače smo propali.. Razilaţenje meĎu hrišćanima postojala su od ranih apostolskih vremena. No sada ona ne treba da stoji na putu sjedinjenja. Svoju volju Gospod je saopštio pred smrt: Budite jedinstveni, volite jedan drugog. Ovim treba mi hrišćani da se rukovodimo. Ah, kako bi lepo bilo kada bismo jednog dana mogli zajednički, jednoglasno da pročitamo Oče naš. Gde? U Rimu? Što da ne? Svi oko prestola svetog Petra, oko pape, prvog među episkopima. Kako meţemo da budemo hrišćani i da budemo razdeljeni?".. Kada se povela reč o Svetskom Savetu Crkava, patrijarh je izjavio: "Mi se nadamo, da će u svoje vreme sve pravoslavne crkve uzeti aktivno učešće u toj organizaciji". (Rimokatolički časopis "Jubilej", 1961. godina)
![[Слика: IMG_3589.jpg]](https://s4.postimg.org/hwej3hna5/IMG_3589.jpg)
![[Слика: IMG_3623.jpg]](https://s8.postimg.org/9s7px4xmt/IMG_3623.jpg)
![[Слика: IMG_3637.png]](https://s24.postimg.org/vzizu49lh/IMG_3637.png)
