06-11-2023, 01:10 AM
Prema zakonima nauke, poreklo jednog naroda ili jos sire etnicke grupe, utvrdjuje se kada i ukoliko adekvatna genetska analiza potvrdi u ispitivanoj grupi prisustvo zajednickog markera koji postoji kao neprekinuta predacka linija do prvog nosioca tog utvrdjenog markera. Genetska genealogija je nauka koja izucava zajednicku naslednu liniju pojedinaca, i refleksiju njihovih eventualnih odnosa u okvirima vecih antropoloskih grupa, plemena, plemenskih saveza i naroda. Mogucnost utvrdjivanja tih relacija se oslanja na cinjenicu da svaka individua sa oceve strane nasledjuje genetski kod, koji ostaje neizmenjen i neizmenljiv i koji se moze dopuniti samo eventualnom mutacijom jedinke koja je nasledila taj kod. To isto genetsko nasledje se prenosi bioloskim naslednicima opet u neizmenljivoj formi koju i oni mogu obogatiti svojom eventualnom mutacijom. Taj proces nasledjivanja je kontinuiran i zavrsava se samo prestankom prokreativnog procesa svih naslednika istog jedinstvenog zajednickog pretka. Ovi neizmenljivi markeri srodnosti se nazivaju haplogrupe i specificni su za siroke aglomeracije individua koje imaju zajednicko poreklo. Postupak kojim se utvrdjuje i prepoznaje odredjena haplogrupa i njene podgrupe, je egzaktan i rezultat je siguran, medjutim kako se odnosi na nasledje samo jedne, ocinske komponente, evidentno je da objasnjava samo jednu od naslednih linija, ostavljajuci bez odgovora poreklo drugog, majcinskog genetskog nasledja. Tumacenje dobijenih genetskih analiza je zbog toga podlozno nedovoljno pouzdanom, mogucem subjektivnom “citanju”, uslovljenom prisustvom posebnih interesa ili u sluzbi prilagodjavanja istoriskim, ili politickim razlozima. Nedovoljno objektivno tumacenje dobijenih podataka, proisteklo iz bilo kog razloga, moze da stvori pogresan rezultat ispitivanja, kroz manje ili vise spretnu manipulaciju i prilagodjavanje rezultata u sluzbi politickog, ideoloskog, ili pak pseudoistoriskog razloga. Slucajevi namernih prilagodjavanja rezultata genetskih ispitivanja nazalost nisu retki i prisutni su u brojnim analizama i statistickim obradama dobijenog materijala.
Interes za utvrdjivanje bliskosti porekla zapadnih, istočnih i južnih Slovena koji naseljavaju prostrani region u Evropi, i čine grupu naroda slicne kulture, koja govori jezicima proisteklim iz zajednickog, protoslovenskog jezika, (za koji se predpostavlja da je bio jedinstven do raseljavanja njihovih nosilaca iz istočne i centralne Evrope, nakon migracija u okviru Velike Seobe Naroda) je u sustini novijeg porekla. U tom pristupnom okviru, vecina prihvacenih teorija ubraja balkanske Srbe u narod, naseljen u prostor centralnog Balkana u periodu od V do VII veka nove ere, koji ce se kasnijem vremenskom periodu pomesati i integrisati sa vec prisutnim etnickim realnostima. Po usvojenom tumacenju, Srbi su povezani sa srodnim slovenskim narodima u okruzenju sa kojima dele jezicku i genetsku slicnost. Uocljivo je medjutim da je taj specificni zajednicki genetski profil, karakteristican za sve balkanske narode, i da je bitno razlicit od vecinskog genetskog profila karakteristicnog za sve ostale narode velike etnogenetske porodice istocnih i zapadnih Slovena.
Postujuci utvrdjena pravila i metodologiju koja se primenjuje kod istrazivanja genetikskog nasledja naroda ili grupe naroda, u slucaju Srba se otkrivaju cinjenice koje ne daju rezultate koji bi ocekivano proizilazili iz teze o zajednickom poreklu sa ostalim slovenskim narodima izvan teritorije Balkana. Značajna bliskost između zapadnih i istočnih Slovena i njihova nesumnjiva genetska veza sa narodima baltickog regiona, je izvesno dokaz i o njihovom zajednickom poreklu, dok evidentna razlika sa genetikom južnih Slovena koji su jasno genetski diferencirani i srodni drugim neslovenskim balkanskim i juznoevropskim narodima, postavlja niz pitanja o hipotetickom zajednickom poreklu koja su zasada bez odgovora. Sprovedena ispitivanja zapravo sugerišu da je moguca distribucija slovenskih jezika i kulture bila pre posledica kulturne asimilacije (preko jezičke promene) predslovenskih naroda, a ne zamena autohtonog stanovništva Slovenima, i da je upotreba zajednickog jezika a ne zajednicko poreklo bilo presudan faktor u odredjivanju etnicke pripadnosti. Genetski dokazi sugerišu da je etnogeneza balkanskih Slovena bila komplikovan proces sa predominantnom kulturnom komponentom gde bi eventualno zajednicko poreklo bilo tek prateci faktor. U tom svetlu, postaje razumljivije zasto se neke etnicke zajednice sa oboda Balkana (Rumuni, Madjari, Moldavi…) koje su bioloski mnogo slicnije slovenskom genotipu, zahvaljujuci sacuvanom neslovenskom jeziku, ne ubrajaju u slovenske narode, dok narodi Balkana genetski malo ili nimalo srodni sa istocnim i zapadnim Slovenima, ostaju stabilno potvrdjeni u okvirima slovenske porodice naroda.
Iz toga sledi da je kategorizacija etnickih ali i kulturom povezanih zajednica, kompleksan i delikatan proces koji ukljucuje brojne faktore poput jezika, istorije i kulture, cesto dominantnih u odnosu na geneticku slicnost tih zajednica. Pri tome, neophodno je da se vodi racuna da su haplogrupe genetski faktor i nemaju neposredne niti posredne veze sa geografijom, istorijom, kulturom ili jezikom odredjene ljudske zajednice, vec su samo utvrdjena nasledna linija kojom se mogu precizno pratiti, individue istog porekla po ocinskom genetskom nasledju i koji su deo iste etnogenetske grupe i zajednickog evolutivnog procesa.
U sustini, najmanje dva različita modela leže u osnovi utvrdjivanja pripadnosti dominantnoj etnickoj zajednici koja nastanjuje prostor ciji je predhodni jezicki ili kulturni kontinuitet prekinut iz brojnih mogucih razloga. Prvi model, karakteristican za migracije i ratne okolnosti velikih razmera uključuje stvarno kretanje ljudi i suštinsku zamenu autohtonog stanovništva novodoslim etnickim sadrzajem, dok se drugi bazira na dominaciji kulturoloske komponente i nametnutog ili prihvacenog novog jezika i novih obicaja koje kulturoloski superiorna grupa namece bez obzira na svoj numericki inferioran status. Buduci da izuzetno kompleksan I heterogen koktel koji cini srpski genotip, govori u prilog kulturoloske a ne bioloske, genetske bliskosti sa grupom istocnih i zapadnih Slovena, verovatna je asimilacija minorne useljenicke komponente koja je medjutim nametnula jezicku i kulturnu prevagu u okvirima etnicke zajednice koja ih je primila. Slicni primeri nisu retki (britanska ostrva su paradigma tog fenomena) i upravo je to skoro jedino logicno objasnjenje za balkanski genetski koktel, dovoljno razlicit da moze sa sigurnoscu da razdvoji prisutne zajednice u narode, a opet dovoljno slican da potvrdi njihovu bliskost i zajednicko poreklo. Cinjenica je da je faktor etnoloske asimilacije a ne fizicka zamena autohtonih etnickih zajednica, bio presudna okolnost za novonastajuci amalgam, dinarski fenotip, koji je danas prepoznatljiva antropoloska kategorija. Nemali broj istrazivaca porekla i prisustva Srba na Balkanu je bez posebnog objasnjenja i utvrdjivanja istoriskih cinjenica, prihvatio tezu o dolasku Srba kao vec formiranog naroda ili organizovane plemenske zajednice u okviru Velike seobe naroda u periodu od VI do VIII veka, na slabo naseljenu teritoriju Vizantiske Imperije opustelu zbog stalnih upada stepskih varvara koji su sa oboda carstva, kontinuirano sprovodili pljackaske pohode. Ta teza, prihvacena uglavnom i od zvanicne istoriografije, Srbe, naseljene sa dozvolom (verovatno i po pozivu) Imperatora Heraklija (VII vek) belezi kao sedentarnu zajednicu koja ce danasnje ime dobiti kao preovladjujuce tek u X veku, iako istoriski proverljivi dokumenti ne daju potvrdu za takav sled dogadjaja. Jedini izvor koji poseduje istorisku relevancu je spis Imperatora Konstantina VII Porfirogeneta, De Administrando Imperio, interni dvorski akt namenjen kao uputstvo za razumevanje i organizaciju vlasti na teritoriji Imperije, koji se u poglavljima koja se ticu Balkana, bavi slovenskim naseljenicima. Iako je verodostojnost podataka iz De Administrando Imperio odavno odbacena buduci da je spis nastao par vekova nakon predpostavljenog naseljavanja opisanih naroda i postoji samo kao prepis originala sa ociglednim prepravkama i dopisivanjima, ali je kao jedini dokument koji se bavi Srbima u vreme njihovog pojavljivanja na istoriskoj sceni, prihvacen kao pocetna tacka svih daljih istrazivanja. Tek je razvoj genetske geneologije tokom druge polovine XX veka, dao impuls novim istrazivanjima i mogucnost naucnih interpretacija prisustva Srba na Balkanu, baziran na naucnim principima i uz upotrebu naucne metodologije.
Genetska slicnost i zajednicko poreklo prate iskljucivo bioloske nasledne linije i razliciti su od socioloskih kategorija, naroda i nacija, cije utvrdjivanje proistice iz zbira vise faktora. Nacije su jednostavno koktel razlicitih haplogrupa, ali su same haplogrupe jedinstvene, nepromenljive i ne mogu se mesati buduci da su nasledna okolnost i bioloski je nemoguce da bi nosilac nesrodne haplogrupe mogao da ucestvuje u formiranju genetskog profila druge haplogrupe, ali bi savrseno mogao da pripada kasnije izdvojenoj naciji koju karakterise ta druga haplogrupa kao vecinski nasledni faktor. Da bi se sprecila zabuna i pogresna atribucija, ustanovljeno je pravilo da se sve individue sa istom haplogrupom svrstavaju u istu etnogenetsku grupu, bez obzira na jezik koji koriste ili teritoriju koju naseljavaju. Prema toj kategorizaciji, moguce je ustanoviti etnogenetske zajednice istog porekla prema haplotipu koji je vecinski prisutan u njihovom genetskom profilu. Utvrdjeno je da je kod severnih naroda i Germana preovladjujuca haplogrupa I1a, kod Francuza, Britanaca i vecine drugih zapadnoevropskih naroda u cijem etnogenetskom korenu su Kelti R1b, slovenske narode karakterise haplogrupa R1a, dok su balkanski narodi vecinski nosioci haplogrupe I2a, ponikle upravo na balkanskom tlu. Ponekad, kao posledica pogresnog tumacenja, velikim etnogenetskim zajednicama se pripisuje vise haplogrupa (recimo Slovenima I2a uz vecinsku R1a) sto je znak nepoznavanja elementare zakonitosti genetske genealogije. Prisustvo manjinske genetske komponente (haplogrupe) cak i kod veceg broja individua u sastavu razlicitih naroda, govori jedino o migracijama u proslosti, nikako o mogucem zajednickom poreklu. Britanac haplogrupe R1b je izvesno keltskog porekla, dok je Britanac I1a haplogrupe Norman, odnosno Germanskog porekla iako su i jedan i drugi nesumnjivi Britanci. Haplogrupe su isljucivo genetski a ne istoriski ili geografski faktor i nosioci zajednicke haplogrupe imaju, cesto drevnog, zajednickog pretka, iako mogu da pripadaju razlicitim nacijama i govore razlicite jezike. Srbin R1a haplotipa je izvesno slovenskog porekla, dok Ukrajinac I2a haplotipa to nije i zasigurno ima svog balkanskog pretka. Shodno tome, potrebno je razdvojiti genetsku i etno-linguisticku pripadnost (Danci i Poljaci koji govore danski i poljski), od genetske (Danci koji su vecinski Germani i Poljaci koji su vecinski Sloveni).
Imajuci u vidu ove bazicne elemente za tumacenje genetskog profila i time i porekla jednog naroda, pogledajmo koji genotip poseduju balkanski Srbi. Buduci da je procentualna zastupljenost pojedinih haplogrupa direktno zavisna od broja testiranih uzoraka, rezultati su ponekad razliciti (uzorci iz iste ili bliske sredine ili regiona) i stoga je uzeta srednja vrednost dobijena iz vise analiza i u vremenskom rasponu od 2009-2018. Prema tim vrednostima iz dostupnih analiza, Y DNA, genetski profil Srba je sledeci; Y haplogrupe koje se izdvajaju po ucestalosti u genetskoj slici Srba su: I2a2 M423 /27-32%/, E1b1b1a2 EV13 /19-21%/, R1a /12,5-14.5%/, J2f1 /10-12.5%/, R1b /8-10.5%/. Haplogrupa I2 koja potice sa balkanskog poluostrva kao I haplogrupa EV13 i J koja je karakteristicne za jugoistok Evrope (africkog porekla) cine 53.5% ukupne genetske slike Srba sto ih nedvosmisleno svrstava u narod paleobalkanskog porekla. Haplogrupa R1a koja je karakteristicna za slovenske narode je kod Srba zastupljena relativno malo (do 14.5%), kao i haplogrupa R1b karakteristicna za vecinu zapadnoevropskih naroda. Navedeni procenti haplogrupa su srednje vrednosti brojnih naucnih genetskih studija, koje nedvosmisleno ukazuju da su Srbi narod cije poreklo je izvesno vezano za balkansko tlo, i da imaju veoma nizak procenat R-M458 SNP, (jednako kao Grci, Bugari i Albanci) sigurnog markera slovenskih naroda, sto ukazuje da je relativno mali broj Slovena, doseljenih voljom Vizantije, koji je Srbima dao jezik, ime i nacionalni identitet, apsorbovan u vec prisutno stanovnistvo Balkana, tako da su danasnji Srbi u apsolutnoj vecini, potomci Dacana, Tracana, Ilira i drugih starosedelaca.”
/podaci su preuzeti iz materijala casopisa “The Journal of Human Genetics”/
Arheološki podaci koji bi potvrdili teoriju doseljavanja Srba u vecem broju su, jos oskudniji i manje sigurni i još uvek je diskutabilno da li je dolazak Srba o kome govori imperator Porfirogenet istoriska cinjenica ili samo sablon , dokazano koriscen od strane Vizantije, kojim se objasnjava prisustvo odredjene etnicke skupine na teritoriji carstva. U genezi Srba kao etnicke grupe sa tim imenom, kljucnu ulogu je imala kulturna asimilacija i promena jezika autohtonih antropoloskih zajednica u korist slovenskog jezika kojim su govorili Srbi, a ne njihova zamena tim, svakako malobrojnijim slovenskim dosljacima. Vec I cinjenica da njihov genetski doprinos ne prelazi 15% (kod Srba), govori o potpunoj asimilaciji te verovatno ratnicke elite koja ce dati ime i uspostaviti plemstvo i vladajucu klasu na prostoru centralnog Balkana.
Interes za utvrdjivanje bliskosti porekla zapadnih, istočnih i južnih Slovena koji naseljavaju prostrani region u Evropi, i čine grupu naroda slicne kulture, koja govori jezicima proisteklim iz zajednickog, protoslovenskog jezika, (za koji se predpostavlja da je bio jedinstven do raseljavanja njihovih nosilaca iz istočne i centralne Evrope, nakon migracija u okviru Velike Seobe Naroda) je u sustini novijeg porekla. U tom pristupnom okviru, vecina prihvacenih teorija ubraja balkanske Srbe u narod, naseljen u prostor centralnog Balkana u periodu od V do VII veka nove ere, koji ce se kasnijem vremenskom periodu pomesati i integrisati sa vec prisutnim etnickim realnostima. Po usvojenom tumacenju, Srbi su povezani sa srodnim slovenskim narodima u okruzenju sa kojima dele jezicku i genetsku slicnost. Uocljivo je medjutim da je taj specificni zajednicki genetski profil, karakteristican za sve balkanske narode, i da je bitno razlicit od vecinskog genetskog profila karakteristicnog za sve ostale narode velike etnogenetske porodice istocnih i zapadnih Slovena.
Postujuci utvrdjena pravila i metodologiju koja se primenjuje kod istrazivanja genetikskog nasledja naroda ili grupe naroda, u slucaju Srba se otkrivaju cinjenice koje ne daju rezultate koji bi ocekivano proizilazili iz teze o zajednickom poreklu sa ostalim slovenskim narodima izvan teritorije Balkana. Značajna bliskost između zapadnih i istočnih Slovena i njihova nesumnjiva genetska veza sa narodima baltickog regiona, je izvesno dokaz i o njihovom zajednickom poreklu, dok evidentna razlika sa genetikom južnih Slovena koji su jasno genetski diferencirani i srodni drugim neslovenskim balkanskim i juznoevropskim narodima, postavlja niz pitanja o hipotetickom zajednickom poreklu koja su zasada bez odgovora. Sprovedena ispitivanja zapravo sugerišu da je moguca distribucija slovenskih jezika i kulture bila pre posledica kulturne asimilacije (preko jezičke promene) predslovenskih naroda, a ne zamena autohtonog stanovništva Slovenima, i da je upotreba zajednickog jezika a ne zajednicko poreklo bilo presudan faktor u odredjivanju etnicke pripadnosti. Genetski dokazi sugerišu da je etnogeneza balkanskih Slovena bila komplikovan proces sa predominantnom kulturnom komponentom gde bi eventualno zajednicko poreklo bilo tek prateci faktor. U tom svetlu, postaje razumljivije zasto se neke etnicke zajednice sa oboda Balkana (Rumuni, Madjari, Moldavi…) koje su bioloski mnogo slicnije slovenskom genotipu, zahvaljujuci sacuvanom neslovenskom jeziku, ne ubrajaju u slovenske narode, dok narodi Balkana genetski malo ili nimalo srodni sa istocnim i zapadnim Slovenima, ostaju stabilno potvrdjeni u okvirima slovenske porodice naroda.
Iz toga sledi da je kategorizacija etnickih ali i kulturom povezanih zajednica, kompleksan i delikatan proces koji ukljucuje brojne faktore poput jezika, istorije i kulture, cesto dominantnih u odnosu na geneticku slicnost tih zajednica. Pri tome, neophodno je da se vodi racuna da su haplogrupe genetski faktor i nemaju neposredne niti posredne veze sa geografijom, istorijom, kulturom ili jezikom odredjene ljudske zajednice, vec su samo utvrdjena nasledna linija kojom se mogu precizno pratiti, individue istog porekla po ocinskom genetskom nasledju i koji su deo iste etnogenetske grupe i zajednickog evolutivnog procesa.
U sustini, najmanje dva različita modela leže u osnovi utvrdjivanja pripadnosti dominantnoj etnickoj zajednici koja nastanjuje prostor ciji je predhodni jezicki ili kulturni kontinuitet prekinut iz brojnih mogucih razloga. Prvi model, karakteristican za migracije i ratne okolnosti velikih razmera uključuje stvarno kretanje ljudi i suštinsku zamenu autohtonog stanovništva novodoslim etnickim sadrzajem, dok se drugi bazira na dominaciji kulturoloske komponente i nametnutog ili prihvacenog novog jezika i novih obicaja koje kulturoloski superiorna grupa namece bez obzira na svoj numericki inferioran status. Buduci da izuzetno kompleksan I heterogen koktel koji cini srpski genotip, govori u prilog kulturoloske a ne bioloske, genetske bliskosti sa grupom istocnih i zapadnih Slovena, verovatna je asimilacija minorne useljenicke komponente koja je medjutim nametnula jezicku i kulturnu prevagu u okvirima etnicke zajednice koja ih je primila. Slicni primeri nisu retki (britanska ostrva su paradigma tog fenomena) i upravo je to skoro jedino logicno objasnjenje za balkanski genetski koktel, dovoljno razlicit da moze sa sigurnoscu da razdvoji prisutne zajednice u narode, a opet dovoljno slican da potvrdi njihovu bliskost i zajednicko poreklo. Cinjenica je da je faktor etnoloske asimilacije a ne fizicka zamena autohtonih etnickih zajednica, bio presudna okolnost za novonastajuci amalgam, dinarski fenotip, koji je danas prepoznatljiva antropoloska kategorija. Nemali broj istrazivaca porekla i prisustva Srba na Balkanu je bez posebnog objasnjenja i utvrdjivanja istoriskih cinjenica, prihvatio tezu o dolasku Srba kao vec formiranog naroda ili organizovane plemenske zajednice u okviru Velike seobe naroda u periodu od VI do VIII veka, na slabo naseljenu teritoriju Vizantiske Imperije opustelu zbog stalnih upada stepskih varvara koji su sa oboda carstva, kontinuirano sprovodili pljackaske pohode. Ta teza, prihvacena uglavnom i od zvanicne istoriografije, Srbe, naseljene sa dozvolom (verovatno i po pozivu) Imperatora Heraklija (VII vek) belezi kao sedentarnu zajednicu koja ce danasnje ime dobiti kao preovladjujuce tek u X veku, iako istoriski proverljivi dokumenti ne daju potvrdu za takav sled dogadjaja. Jedini izvor koji poseduje istorisku relevancu je spis Imperatora Konstantina VII Porfirogeneta, De Administrando Imperio, interni dvorski akt namenjen kao uputstvo za razumevanje i organizaciju vlasti na teritoriji Imperije, koji se u poglavljima koja se ticu Balkana, bavi slovenskim naseljenicima. Iako je verodostojnost podataka iz De Administrando Imperio odavno odbacena buduci da je spis nastao par vekova nakon predpostavljenog naseljavanja opisanih naroda i postoji samo kao prepis originala sa ociglednim prepravkama i dopisivanjima, ali je kao jedini dokument koji se bavi Srbima u vreme njihovog pojavljivanja na istoriskoj sceni, prihvacen kao pocetna tacka svih daljih istrazivanja. Tek je razvoj genetske geneologije tokom druge polovine XX veka, dao impuls novim istrazivanjima i mogucnost naucnih interpretacija prisustva Srba na Balkanu, baziran na naucnim principima i uz upotrebu naucne metodologije.
Genetska slicnost i zajednicko poreklo prate iskljucivo bioloske nasledne linije i razliciti su od socioloskih kategorija, naroda i nacija, cije utvrdjivanje proistice iz zbira vise faktora. Nacije su jednostavno koktel razlicitih haplogrupa, ali su same haplogrupe jedinstvene, nepromenljive i ne mogu se mesati buduci da su nasledna okolnost i bioloski je nemoguce da bi nosilac nesrodne haplogrupe mogao da ucestvuje u formiranju genetskog profila druge haplogrupe, ali bi savrseno mogao da pripada kasnije izdvojenoj naciji koju karakterise ta druga haplogrupa kao vecinski nasledni faktor. Da bi se sprecila zabuna i pogresna atribucija, ustanovljeno je pravilo da se sve individue sa istom haplogrupom svrstavaju u istu etnogenetsku grupu, bez obzira na jezik koji koriste ili teritoriju koju naseljavaju. Prema toj kategorizaciji, moguce je ustanoviti etnogenetske zajednice istog porekla prema haplotipu koji je vecinski prisutan u njihovom genetskom profilu. Utvrdjeno je da je kod severnih naroda i Germana preovladjujuca haplogrupa I1a, kod Francuza, Britanaca i vecine drugih zapadnoevropskih naroda u cijem etnogenetskom korenu su Kelti R1b, slovenske narode karakterise haplogrupa R1a, dok su balkanski narodi vecinski nosioci haplogrupe I2a, ponikle upravo na balkanskom tlu. Ponekad, kao posledica pogresnog tumacenja, velikim etnogenetskim zajednicama se pripisuje vise haplogrupa (recimo Slovenima I2a uz vecinsku R1a) sto je znak nepoznavanja elementare zakonitosti genetske genealogije. Prisustvo manjinske genetske komponente (haplogrupe) cak i kod veceg broja individua u sastavu razlicitih naroda, govori jedino o migracijama u proslosti, nikako o mogucem zajednickom poreklu. Britanac haplogrupe R1b je izvesno keltskog porekla, dok je Britanac I1a haplogrupe Norman, odnosno Germanskog porekla iako su i jedan i drugi nesumnjivi Britanci. Haplogrupe su isljucivo genetski a ne istoriski ili geografski faktor i nosioci zajednicke haplogrupe imaju, cesto drevnog, zajednickog pretka, iako mogu da pripadaju razlicitim nacijama i govore razlicite jezike. Srbin R1a haplotipa je izvesno slovenskog porekla, dok Ukrajinac I2a haplotipa to nije i zasigurno ima svog balkanskog pretka. Shodno tome, potrebno je razdvojiti genetsku i etno-linguisticku pripadnost (Danci i Poljaci koji govore danski i poljski), od genetske (Danci koji su vecinski Germani i Poljaci koji su vecinski Sloveni).
Imajuci u vidu ove bazicne elemente za tumacenje genetskog profila i time i porekla jednog naroda, pogledajmo koji genotip poseduju balkanski Srbi. Buduci da je procentualna zastupljenost pojedinih haplogrupa direktno zavisna od broja testiranih uzoraka, rezultati su ponekad razliciti (uzorci iz iste ili bliske sredine ili regiona) i stoga je uzeta srednja vrednost dobijena iz vise analiza i u vremenskom rasponu od 2009-2018. Prema tim vrednostima iz dostupnih analiza, Y DNA, genetski profil Srba je sledeci; Y haplogrupe koje se izdvajaju po ucestalosti u genetskoj slici Srba su: I2a2 M423 /27-32%/, E1b1b1a2 EV13 /19-21%/, R1a /12,5-14.5%/, J2f1 /10-12.5%/, R1b /8-10.5%/. Haplogrupa I2 koja potice sa balkanskog poluostrva kao I haplogrupa EV13 i J koja je karakteristicne za jugoistok Evrope (africkog porekla) cine 53.5% ukupne genetske slike Srba sto ih nedvosmisleno svrstava u narod paleobalkanskog porekla. Haplogrupa R1a koja je karakteristicna za slovenske narode je kod Srba zastupljena relativno malo (do 14.5%), kao i haplogrupa R1b karakteristicna za vecinu zapadnoevropskih naroda. Navedeni procenti haplogrupa su srednje vrednosti brojnih naucnih genetskih studija, koje nedvosmisleno ukazuju da su Srbi narod cije poreklo je izvesno vezano za balkansko tlo, i da imaju veoma nizak procenat R-M458 SNP, (jednako kao Grci, Bugari i Albanci) sigurnog markera slovenskih naroda, sto ukazuje da je relativno mali broj Slovena, doseljenih voljom Vizantije, koji je Srbima dao jezik, ime i nacionalni identitet, apsorbovan u vec prisutno stanovnistvo Balkana, tako da su danasnji Srbi u apsolutnoj vecini, potomci Dacana, Tracana, Ilira i drugih starosedelaca.”
/podaci su preuzeti iz materijala casopisa “The Journal of Human Genetics”/
Arheološki podaci koji bi potvrdili teoriju doseljavanja Srba u vecem broju su, jos oskudniji i manje sigurni i još uvek je diskutabilno da li je dolazak Srba o kome govori imperator Porfirogenet istoriska cinjenica ili samo sablon , dokazano koriscen od strane Vizantije, kojim se objasnjava prisustvo odredjene etnicke skupine na teritoriji carstva. U genezi Srba kao etnicke grupe sa tim imenom, kljucnu ulogu je imala kulturna asimilacija i promena jezika autohtonih antropoloskih zajednica u korist slovenskog jezika kojim su govorili Srbi, a ne njihova zamena tim, svakako malobrojnijim slovenskim dosljacima. Vec I cinjenica da njihov genetski doprinos ne prelazi 15% (kod Srba), govori o potpunoj asimilaciji te verovatno ratnicke elite koja ce dati ime i uspostaviti plemstvo i vladajucu klasu na prostoru centralnog Balkana.
